Prohax

Odwiedzając małe miasteczka angielskie, których historia sięga XVI i XVII wieku, można przyjrzeć się architekturze mieszkalnej ówczesnych czasów. Przykłady domostwa wiejskiego są doskonale zachowane. Budowle Tegu typu należały zarówno do szlachty, jak i bogatszej warstwy chłopów, która mogła pozwolić sobie na wybudowanie tego typu domu. W skład takiej budowli wchodziły trzy główne części. Było to pomieszczenie gospodarcze, pokój słoneczny oraz główna izba. Położone one były jeden za drugim, każdy prowadził więc do następnego. Jeśli chodzi o pomieszczenie gospodarcze, to w jego skład wchodziła przede wszystkim spiżarnia i spichlerz. Często zarówno to pomieszczenie, jak i pokój słoneczny miały górną część, swego typu dodatkowe piętro, co pozwalało na wydzielenie dodatkowej izby. Izba centralna jednak takiego pomieszczenia nie posiadała, miała więc dużo wyższą wysokość. Dzięki temu, na jej środku mogło płonąć palenisko, a dym ulatniał się przez otwory, które znajdowały się w dachu.

Pokój ten był miejscem, gdzie gotowano, rozmawiano, ale również przyjmowano gości, gdzie toczyły się biesiady oraz odbywały spotkania towarzyskie. Dach pokryty był strzechą, a szkielet domu był konstrukcją typowo drewnianą, ze zbiegającymi się u góry belkami, tworzącymi dach. Jeśli chodzi zaś o pokój słoneczny, zazwyczaj stanowił on sypialnię dla Pana domu i jego żony, bowiem dzieci i parobkowie spali w izbach położonych pod dachem w części gospodarczej i pokoju centralnym. Całość domu stanowiła główny punkt we wiejskim gospodarstwie danej rodziny. Często łączony był z innymi budynkami, jak stodoła, bądź obora, rzadziej chlew i stajnia. Mimo tych elementów, tego rodzaju domostwo bardziej przypominało miejską architekturę, dostającą od typowo wiejskich budynków. Dlatego często domy takie nazywano rezydencjami, zaś z języka angielskiego nosiły one nazwę hall house. Mimo swojej skromności i prostoty budowniczej, często zamieszkane były właśnie przez mniej bogatą szlachtę i były bardzo popularne w XVI i XVII wieku.